Vaart in gebiedsontwikkeling: gewoon starten met de parkeerplaats

En weer is er een nieuwe publicatie die de stagnerende gebiedsontwikkeling verder uit het slop moet trekken. Het Ministerie van Infrastructuur en Milieu gaf ons met Gebiedsontwikkeling Nieuwe Stijl, Van Vinken naar Vonken een hulpmiddel met praktische lessen over durf, inventiviteit, verbeeldingskracht en doorzettingsvermogen. 

Door Pieter Delleman (Spark)

Wij bladerden hem snel door, maar hebben geen woord gelezen over de kansen die er liggen en ook al worden gepakt op het gebied van parkeren. Vreemd, want in onze optiek is parkeren hèt onderwerp om taaie ontwikkelingen te ‘ontslakken’ en daarmee te versnellen.

Hoe dan? Steeds vaker lopen nieuwe initiatieven vast vanwege de verplichting om op eigen locatie gebouwde parkeerplaatsen te realiseren, terwijl dit fysiek niet inpasbaar is of niet betaalbaar blijkt te zijn. Tegelijkertijd zien we dat bestaande parkeervoorzieningen (straat en garage) onvoldoende bezet zijn, met natuurlijk de bekende consequenties voor de exploitatie. En gezien het feit dat er sprake is van een afnemende groei in autogebruik (in de grotere steden) zal dit waarschijnlijk nog verder toenemen. Gevolg: kostbare overdimensionering en een onnodig ruimtebeslag.

Snel actie dus, maar de praktijk blijkt niet alleen stropiger maar ook weinig contextgevoelig doordat er dogmatisch wordt gerekend met uitgangspunten. Hier ligt een kans om veel meer gebiedsgericht aan de slag te gaan met alle partijen voor wat betreft het vraagstuk parkeren en bereikbaarheid. Niet op basis van rekenkundig tot standgekomen parkeernormen, maar op basis van gericht onderzoek naar gebruik van het huidige parkeerareaal. Door goed kennis te nemen van verwacht autobezit en -gebruik door de initiatiefnemers. Blijkt er vervolgens een goed onderbouwde parkeerbehoefte te bestaan dan geldt het credo: eerst benutten dan bouwen. Bijvoorbeeld door een initiatiefnemer gebruik te laten maken van parkeerplaatsen van private eigenaren (bijv. openbare parkeergarages, terrein bij kantoren etc.) en daartoe een overeenkomst te sluiten. En mocht er dan nog een behoefte bestaan aan parkeerruimte, wat is er dan nog op straat over? Dergelijke stappen vragen om een andere denkwijze en moed om af te durven wijken van de gebaande paden. Precies de uitdaging van een moderne gebiedsontwikkeling. 

De sleutel wordt gevormd in de kennis van wat er nu wettelijk mogelijk is, gebruikmakend van slimme instrumenten om goed de vinger in een langjarige ontwikkeling aan de pols te houden, bijvoorbeeld in de vorm van een dynamische parkeerbalans. Ondertussen gloort er licht aan de horizon: binnenkort verschijnt er een (KpVV) handreiking die wel de mogelijke symbiose tussen ruimtelijke visie en ontwikkelopgave, parkeervisie en de parkeeropgave uitgebreid beschrijft. Houd ‘m in de gaten, want nu gaan we pas echt vonken!